Nyksiątko :D [#3]

Czy uczynisz mi ten zaszczyt i przeczytasz całe to opowiadanie? -> [klik!] (nie moje!!)

Przeczytałem pierwszy rozdział (o ile coś tak wspaniałej długości można nazwać rozdziałem...) oraz fragmenty paru kolejnych... a oto wnioski, do których dochodzę:

Po pierwsze: dużo błędów językowych i stylistycznych. 

Po drugie: płytka fabuła. Albo raczej... brak fabuły. Zaczynamy w miejscu, w którym Loki (czyli coś, co ma być mną) jest z tym debilem Starkiem. Nie wiadomo, jak do tego doszło. Nie wiadomo, w jakim czasie się to dzieje. Nie wiadomo, dlaczego to się dzieje. Oni po prostu są razem. I już. To jest tak przedstawione, jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod Słońcem. 

Po trzecie: bohaterowie. Są w najwyższym stopniu bezpłciowi. Bladzi. Niewyraźni. Wszystko sprowadza się do jednego: Loki kocha Starka (tfu!), Stark kocha Lokiego (T F U!). Gdy jeszcze się przyjaźniliśmy z Tomasem, opowiadał mi on o swojej pracy w teatrze. Mieli tam takiego filozofa jakby, Stanisławski się nazywał, i on wprowadził kilka fajnych zasad ułatwiających zachowanie się aktora na scenie. Jedna z nich mówiła: różnorodność! Każdy charakter powinien wręcz ścigać się z innymi o wyjście na pierwszy plan, każdy powinien być inny, każdy powinien mieć własne, indywidualne cechy i zachowania, wyróżniające go spośród innych. No i cóż, ja się z tym zgadzam i to samo tyczy się powieści. Niestety, w tym opowiadaniu tego nie ma. A w dodatku wszystkie zachowania bohaterów wynikają z ich banalnie wręcz prostych pobudek. 

Po czwarte: albo ta strona jest nieodpowiednia do publikowania takich historyjek, albo autor nie umie wyjustować tekstu i zapisywać dialogów. Rezultat: wrażenie wizualne tragiczne.

Po piąte: "opisy". Niektóre fragmenty są napisane w taki sposób, jakby czytelnik był idiotą, i trzeba mu było wyjaśniać po kolei wszystkie wydarzenia i ich skutki. A można by z tego stworzyć fajne, długie scenki, pełne akcji/emocji/amatorskiego gówna. A tak to mamy do czynienia ze zwykłym streszczeniem.

 No, niestety. Nie przeczytam całego opowiadania. Po prostu nie jestem w stanie przez nie przebrnąć. Nie dość, że jest nudne, to w dodatku opisuje FrostIron (tfu!).